Maarif Platformu Lideri Çakmak’tan ulusal eğitimde maarif bilince dönüş için yol haritası
Maarif Platformu Lideri Prof. Dr. Osman Çakmak, Ulusal Eğitim sistemindeki yanlış ve eksikliklerin nedenleri ve giderilmesi için tahlil niteliğinde olacak bir yazı kaleme aldı. Filistin’de yaşanan İsrail zulmü sonrası Türkiye genelinde başlatılan yabancı mallara yönelik boykot hareketinin, sömürü sistemine dönüşen Ulusal Eğitim sistemine de uygulanması için davet yaptı.
Milli Eğitim müfredatının hayattan uzak çağdışı olduğuna vurgu yapan Çakmak, Türkiye’nin fakat kendi ulusal eğitim modelini kurarak ve ilimde güçlenerek mazlum insanlığı koruyan ve kurtaran tarihteki güçlü misyonuna yükselebileceğinin altını çizdi.
Milli Eğitim Bakanı Yusuf Tekin 3. İstanbul Eğitim doruğundaki konuşmasında “kendimize ilişkin yesyeni bir eğitim sistemi” kelamlarına atıfta bulunan Osman Çakmak bakanın bu atılımının gerisinde durulması ve desteklenmesi gerektiğine dikkat çekti.
Filistin’de kanlı soykırım ve vahşet yarım asırdır devam ettiği halde, Siyonizmin tehlikesi, zulmü ve iç yüzü hiç bu kadar açığa çıkmamıştı. İsrail algı aparatları sebebiyle dünyanın tek taraflı görmesini sağlıyordu. Global medya kaynaklarının önlemesine karşın, bu sefer alternatif medya kanallarından gerçekleri öğrenen halk dünyanın her bir tarafında harekete geçti.
Güçlü lobileriyle hükûmetlerinin manipüle edildiğini gören halk ülkelerinde niye kelam sahibi olamadıklarını daha güzel gördü. “Yahudiye” karşı öfke yeryüzünde dalga dalga büyüyor. Batının özgürlük, yaşama hakkı, mülkiyet üzere insani pahaları birer maske olarak kullandığı ve iki yüzlülüğü önemli halde sorgulanmaya başladı. Batının insani pahaları tezi ve uygar oldukları kanaatı da Gazze’de Filistinli çocuklarla birlikte toprağa gömüldü.
Gazze’de bir avuç inanmış insanın destansı direnişi karşısında tabular yıkılıyor. Hulasa zihinsel olarak büyük bir dönüm ve kırılma periyodundan geçiyoruz. İslamfobi palavraları bir bir deşifre oluyor. İnsanlık büyük bir sorgulama ile karşı karşıya.
Ülkemizde yabancı mallara karşı birinci kere bir boykotun kar topu misali her geçen gün büyüdüğüne şahit oluyoruz.
Boykotta sıranın “Tekelci Müfredatı” ve “Tevhid-i Tedrisat” uygulamaları ile “yabancı malı” olan eğitim sistemine gelmesini diliyoruz. Diğerlerinin kavramlarıyla kendi dünyanızı kuramadığımız epey yıldır görüldü. Yabancının zihin kalıplarıyla ve kavramlarıyla yola çıktığımızdan daima yolda kaldık. Ulusal Eğitim tarihi daima yap bozdan sil baştan uygulamaları ile geçti. Diğer ülkelerin modelleri şimdiye kadar bizi aldattı durdu. Avrupa’dan ithal eğitim metotları ile varılan yerin vahameti ortada.
Milli Eğitim’de 70 seneyi aşkın ismi Fulbright olan “Yahudi -Sabetaist” menşeli komitelerce yönetim edildiği genel bir kanaattır. Başını kuma sokan birtakım yetkililer Fullbright “bir kent efsanesidir” dese de öteki isimlerde (siyasi parti, odalar, sendikalar, üniversite ve okul kuruluşları kuruluşları, dernekler ve medya kuruluşları) ve hatta daha güçlü biçimde Ulusal Eğitim ve YÖK üzerinde tesirini sürdürüyor. Bunlardan herkesin haberi var, ancak kimsenin haberi yok.! O denli sağlam temeller atılmış ki, itiraz eden, sorgulayan, bu milletin zihnini, fikrini zehirleyen kim diye soran yok.!
Türkiye’de eğitimde değişim teşebbüslerinin başarısız olmasının ardında ihtilal devirlerinden kalma yasalar bulunduğunu unutmayalım. Eğitimle ilgili kıymetli maddelerin neredeyse tamamının harikulâde periyotlarda çıkarılmış olduğunu hatırlayalım. Mesela YÖK’ü ele alalım. YÖK, 12 Eylül askeri darbesinin üniversiteleri kışla hâline getirmek isteyen mantığının bir eseriydi. YÖK, tıpkı vakitte bir anayasa sorunu.
Mesela, 1960 ihtilalinden sonra 1961 yılında İlköğretim ve Eğitim Kanunu, 1971 muhtırasından sonra 1973 yılında Ulusal Eğitim Temel Kanunu, 1980 ihtilalinden sonra 1981 yılında Yükseköğretim Kanunu çıkarıldı. Bütün bu kanunlar, darbe periyotlarının zehirli meyveleri olup; dışarıdan hazırlanmış ve dayatılmıştır. Bu yasal mahzurları kaldırılırsa, kendi yerli eğitime geçişin önü açılmış olacaktır.
Bakanın bu çıkışının bu günlerde daha da manalı hale geldiğini düşünüyorum. Bize düşen bu çıkışı bir boykot hareketine dönüştürmek, ardında durmak ve desteklemek…
Türkiye lakin kendi ulusal eğitim modelini kurarak ve ilimde güçlenerek mazlum insanlığı koruyan ve kurtaran tarihteki güçlü misyonuna yükselebilir. Aksi halde İsrail ve Batı ittifakı yeryüzünü gözyaşı ve kan deryasına çevirmeye devam edecektir.
Peki kendi modelimize geçiş için işe nereden başlamak gerekir? Her şeyden evvel kendi modelimizin önündeki pürüzün ne olduğunu açığa çıkarmak durumundayız.
Kendi modellerimizin önü Tevhidi Tedrisat maddeleri ile kesilmektedir.
Tevhidi tedrisat kalkmadıkça ülkemizde yerli ve ulusal eğitim/maarif potansiyellerinin ve alternatiflerinin yönünü/önünün açılması mümkün görünmüyor. Ulusal Eğitim Temel Kanunu ve tekelci müfredat; halka karşın, kendi halkını dışlayan ve ona güvenmeyen “sömürü düzeni” uygulamalarıdır.
Ülkemiz için yerli eğitim modelleri geliştirenler hiç gündemde olmadıysa, sebebi Tevhid-i Tedrisat uygulamasıdır. Bir asırdır sürdürülen bu uygulamanın kökeni araştırıldığında gerisinde Fullbright mutabakatlarını, “Yahudi-Sabataist” planı ve aklını görebilirsiniz.
Çözüm insanımıza bırakılsaydı, bin yıldır ülkeye âlim, arif ve hâkim beşerler yetiştiren ecdadımızın büyük bir muvaffakiyetle uyguladıkları okul sistemleri, çağın gerekleri ile birleşerek tekrar arz-ı endam edecekti.
Tevhid-i tedrisatla öğretmenlerin çağdaş dünyada vizyonlarını daraltan müfredat inhisarını kaldırdığımızda çocuklara hayattan uzak çağdışı müfredatlar, dayatılmış olmaktan kurtarılacaktır. Okullarımızın, kendini besleyen kaynaklarına dönerek, köklerini bulması ve ruhuna/manaya kavuşmasının kısa ve kestirme bir yolu varsa o da: Müfredat monopolünün kaldırılması, tevhid-i tedrisat uygulamasına son verilmesidir.
Kendi yerli öz modellerimizi hayata geçirmek için evvel hususun berrak bir formda anlaşılması icap eder. Mevzuyu kendi modellerimize dönüş için hazırladığımız bir rehber kitaba getirmek istiyorum. Maarif Davamız (Dersler -Değerler ve Müfredat) isimli kitabın basımından bu yana bir yılı çoktan geçti. Devamı niteliğindeki ikinci kitabı hazırlık çalışmalarımız sürüyor.
Kitabımıza ulusal eğitim dünyamız için bir yol haritası olabilir mi diye yeni bir gözle baktım. Bu vesile ile kitabın muhtevasının bir kısmından kelam etmek istiyorum.
Kitapta bir yandan Ulusal Eğitim sistemini yapboz, sil baştan uygulamalarına dönüştüren kök ve kaynak sıkıntılar değişik istikametleri ile tartışılırken öbür yandan da Ulusal eğitimde “sömürü düzeninin” ardında kimlerin yer aldığı ve hangi vasıtaları kullandıklarına dikkat çekiliyor. Sistemin görünmeyen art yüzü ile görünen yüzü farklı tablolar halinde sunuluyor. Bunların yanında muhtevasından burada bahsetmediğimiz başka bahisler da var.
Eğitimin gerideki “Siyonist” akıllı hareket eden direktörleri karşınıza geçip diyor ki; askeri gayelerle fetih hem zahmetli ve hem de masraflı. Onun yerine kültürel istila metotlarını kullanıyoruz. Topyekûn bir milleti uyutulabiliyoruz. Biz çağdaş kılıflar gerisine sığınıp sömürü aracına dönüştürdük.
Peyami Safa eğitimdeki sömürü sistemine şu kelamları ile dikkat çekmişti: “Bir milleti yok etmek isterseniz askeri istilaya gerek yoktur. Ona tarihini unutturmak, lisanını bozmak, dininden soğutmak ve dolayısı ile manevi bedellerini, ahlakını ‘bozmak’ ve soysuzlaştırmak kâfidir.”
Cemil Meriç “Haçlıların en büyük zaferi tarih kitaplarımızdır.” derken müfredatın ardında kimlerin bulunduğuna dikkat çekmişti. Fuat Sezgin koskoca 90 yıllık ömrünün 60 yılını “yitik hazineyi” keşfe adadı. Bilim tarihinin palavralarını bir bir ortaya çıkarmış bir an evvel ders kitaplarının doğruları yazacak biçimde tekrar ele alınmasını talep etmişti.
Yusuf Kaplan eğitim sistemimiz, bizim medeniyet tezlerimiz, ruhumuz ve dinamiklerimiz ekseninde işlemiyor. Kültür dünyamız, müstemlekeci başların, metamorfoz yemiş, celladına âşık tasmalı çekirgelerin işgali altında!” diyor ve bu işgali yıkmak için kendi çapında çalışmalarını sürdürüyor.
Bediüzzaman Said Nursi, fen bilimleri ile dini bilimleri birleştiren yerli bir eğitim modeli sundu. Bu proje aslında Orta Çağ’da Müslümanları bilimde tepe yapan sırrı taşımaktaydı. Bu eğitim modelinin hayata geçirilmesi onun bir “Kızılelma” ideali oldu. Her vesile ile teşebbüste bulundu. Vefat ederken de vasiyet bırakmış ve geride kalanlara “Projemiz unutulmasın.” diyordu.
Şakir Kocabaş yaptığı kapsamlı çalışmaları ile Müslümanları Ortaçağda tepe yapan sırrı araştırdı. Bu çalışmaların ortaya çıkardığı sonuçlar Bediüzzaman’ın Medresetüzzehra projesi ile örtüşmektedir. Şakir Kocabaş’ın çalışmalarının da ortaya çıkardığı üzere, tahlil 12., 13. asırlarda kimi sebeplerle birbirinden ayrılan fen-teknik (akli bilimler) ve dini bilimlerin (nakli bilimler) tekrar birleştirilmesinde görünmektedir. Fen bilimlerinin tevhidi bakışla tekrar sunulmasıdır.
Hilmi Ziya Ülken, Mümtaz Turhan, Necip Fazıl, Nurettin Topçu, Kemal Tahir, Erol Güngör, Peyami Safa, Atilla İlhan Tarık Buğra, Cemil Meriç, Sezai Karakoç, Oktay Sinanoğlu yıllarca yerli modellere dönüşün gereğini seslendirdiler.
Kitap Ulusal Eğitim dünyamız üzerine oynanan oyunları deşifre etmesi bakımından bir misyon yükleniyor. Saklı yürütülen eğitimle cahilleştirme programının ardında kimler var? Fullbright muahedesi hangi perdeler ardında; hangi kanunların teminatında ve hangi güç odaklarınca nasıl yürütülüyor? Tevhid-i Tedrisat’ın maksadı nedir? Bu ve gibisi sorulara da yanıt buluyoruz.
Milli Eğitim sistemini yapboz sil baştan uygulamalarına dönüştüren kök ve kaynak meseleler değişik tarafları ile tartışılmaktadır. Ulusal Eğitimi kimler ne formda bir “Sömürü düzenine” dönüştürüyor? Bunlar hangi vasıtaları kullanıyorlar?
MEB ve/veya YÖK makamlarına uygun isimler geldiği takdirde sorunların tahlil bulacağını zannediyoruz o denli değil mi?
Öncelikle bu yanılgıdan kurtulmamız gerekiyor. Topyekûn bir harekete gereksinim var. Hususa bir dâvâ hâlinde sahip çıkılması elzem.
Münferit tahlillerle yola çıkıldığında en başta birçok aydınlar ve yanıltılmış kamuoyu karşı duracaktır. Dahası eğitim rant hâline geldiği için bu ranttan nemalanan kısımların uykusu kaçacaktır.
Mesela teste dayalı eğitim ve yayıncılık dünyası gerçek tahlillerin karşısına çıkacaktır. Sorunların kök ve asıllarından habersiz yetkililer ise ilgili odaklarca kendilerine “çözüm” diye sunulan yalancı reçetelere aldanacaktır.
Kitap, kendimize ilişkin özgün modelleri niye hayata geçirilmediği sorusuna da yanıt arıyor. Mevlana’dan Nurettin Topçu’ya yerli düşünürlerin eğitim ve öğrenme yaklaşımlarına m yer veriyor. Yerli talim ve terbiye modelleri hiç gündemde olmadıysa sebebi Tevhid-i Tedrisat ile ilgili yasalar ve maddelerle ortaya çıkan müfredat tekelidir. Hâlbuki insanımıza güvenilseydi, tahlilin bir kesimi olacak imkânlar verilseydi, yani müfredat monopolünden vazgeçilseydi, bırakılsaydı, Nizamü’l-Mülk ve İbni Haldun’dan Gazali’ye, Ahmet Yesevi’den Geylani’ye, Bediüzzaman’a kadar kaç ekoller hayat bulacaktı. Bin yıldır ülkeye âlim, ârif ve hakîm beşerler yetiştiren ecdadımızın büyük bir muvaffakiyetle uyguladıkları okul sistemleri, çağın gerekleri ile birleşerek tekrar arz-ı endam edecekti. Lakin olmadı.
Biraz öze inecek olursak bu yapıtın tam olarak neyi anlattığını şöyle özetleyebilirim. Kitabın kıymetli bir kısmı öğrenmeye dair “Fabrika ayarlarımızla” ilgili. Hepimizin merak ettiği bir husus şu değil mi? Dünyaya bir “Öğrenme programı” ile geldiğimize nazaran “kullanıcı el kitabımız” nerede?
İnsan esasen bir öğrenme potansiyeli ile doğuyor. Ancak ne var ki, size okullarda bir öğrenme sistemi ile donatıldığınız anlatılmıyor. Beynin nasıl öğrendiğinin farkında değilsiniz. Bilgi ve eğitimin ne manaya geldiğinin şuuruna varmamışsınız. Beyni boş bir kutu zannediyorsunuz ve bu boş kutuya daima bilgi yığıyorsunuz.
Beynin nasıl öğrendiğine dair beyin–öğrenme gerçekleri kitapta kapsamlı bir formda yer alıyor. Beynin nasıl öğrendiğini öğrenmek, aslında fabrika ayarlarımızı öğrenmek demektir. Ülkemiz okullarında uygulanan eğitim, genelde sol beyin aktivitesinden ibaret kalıyor. Tek kanatlı bir kuş uçamadığı üzere, tek beyin yarım küresini kullanan eğitim de eğitmemektedir. Her iki beyin lobunu öğrenme faaliyetine dâhil ettiğimizde iki kanatlı hâle geliyoruz. Yani uçuşa geçiyoruz.
En büyük yanlışlık bilgi ve imtihan bahislerinde hükmediyor. Bildiğimiz şeyleri mümkün olduğunca şuur mertebesine çıkarabiliyor ve açıklayabiliyor muyuz? Her öğrendiğimiz şeyi niye öğrendiğimizi, hayattaki karşılığını ve ne işe yaradığını da biliyor muyuz?
Delile dayalı bilgi ile kulaktan dolma malumat ayrımı değerli. Malumata karşı edilgen iseniz, eğitim yalnızca sol beyin aktivitesinden ibaret kalacaktır. Yalnızca alıcı, yani bilgiyle yüklenen obje konumuda iseniz, tepkisel (şartlanmaya dayalı öğrenme) onca istenmeyen yan eserleri ile başınıza bela olacaktır.
Kitabın en değerli bir özelliğinin eğitimden gelen yanılgılarımıza neşter atmış olması.
Maarif Davamız kitabı ile öğrenmenin esrarına dair hususları, süratli ve kalıcı öğrenmenin sırlarını bir ortaya toplayan rehber bir çalışma ortaya çıktı. Bilindiği üzere tüm bilgilerin modası geçiyor. Modası geçmeyen bir şey varsa o da öğrenmenin yollarını bilmektir.
Maarif Davamız kitabında doğal öğrenmenin tabiatı üzerine bilhassa kuantum öğrenmek bahisleri da yer almaktadır.
Şuur ve fikrin tabiatı üzerine yürütülen araştırmalar niyetlerin etkileme kapasitesini gösteriyor.
Biraz açalım.
Taşıdığımız her fikir değişime sebep olabilen bir çeşit enerjiyi tabir eder. Niyetlerimiz ve bakışımız belirleyici olmaktadır. Aldığımız talim terbiye bize gerçek bir niyet ve bakış açısı (nazar) kazandırıyor mu? Evet, beyin temelli öğrenme üzere kuantum öğrenme de fıtratta var olan öğrenme gerçeklerini gün yüzüne çıkarıyor. Bizi materyalist ve kaba anlayış yerine manevi temelli, bütüncül, nuraniyet kanunlarının hâkim olduğu esnek-geniş bir öğrenme ortamı ile buluşturuyor. Değişik istikametleri ile ele aldığımız konulardan birisi de kuantum öğrenme ile ortaya çıkan yeni öğrenme imkân ve ufukları oldu.
Kitap imtihan ve bilgi yüklemeye dayalı eğitime neşter vuruyor ve insanoğlu için en değerli eğitim kazanımı aklın kullanılmasıdır diyor. Maalesef birçok hocalarımız bilgi yüklemeye ve malumat aktarmaya odaklanıyorlar; düşünmeyi, araştırmayı ve uygulama yapmayı ıskalıyorlar. Bu türlü bir pasif eğitim ortamında düşünme melekeleri gelişmiyor. Halbuki Rabbimiz Yunus Müddeti 101 . âyetinde “Allah aklını kullanmayanlar üzerine pislik yağdırır.” buyuruyor. Yine Kuran’da “Sırtında kitap yüklü merkep” benzetmesi vardır. Bu benzetme sahibine ve topluma yarar vermeyen bilgiye örnektir. Merhum Cemil Meriç bunu “Malumat istifçiliği” diye nitelendirir. Bir öbür adla “Bilgi hamallığı”.
Kitap soru sormanın karşılıkları değil sormayı ve sorgulamayı öğretmesi gerektiği konusuna da değiniyor. Soru sormayı biliyorsanız, çürük yargıları çabucak ortaya çıkarabiliyorsunuz. Sağlam kararlar tesis ederek sorunların üstesinden gelebiliyorsunuz.
Niçin “doğru soruları” bulmak kıymetli? Zira soru sormayı bilmeyen, sıkıntıların altında kalır. Soruları olmayanlar sıkıntıları çözemezler. Eğitimin asıl bir emeli insanı daima soru soran ve sorgulayan haline getirmektir. Başınıza takılan sorular sizi daima düşünmeye itiyor. Bu, araştırmanın, münasebetiyle zihni çalıştırmanın da başlangıcı oluyor. Kendimizi daima soru soran haline getirmek, eğitimde anahtar bir nokta. Ne kadar çok sorunuz varsa öğrenmeye gereksinim o kadar büyük demektir. Bilindiği üzere, merak ilmin hocası, muhtaçlık terakkinin üstadıdır. Değerli olan öğrendiğimiz şeyleri sorgulayabilmektir. Hayattaki her aktiflikte, değerli, can alıcı soruları sorabiliyor musun? Televizyon izler üzere ders işlemekten niye randıman alamıyorsun? Zira bir mevzuyu araştırmaya başlarsın, yenilikler bulmaya çabalarsın, bunu yaparken eksikliklerini öğrenirsin. Gerçek öğrenme budur.
Sonuç olarak tahminen argümanlı bulabilirsiniz lakin kitap maarif hakkındaki fikirlerimizi akvaryum darlığından alıp okyanus enginliğine kavuşturuyor. Bizi yanılgılı fikirlerimizden kurtarıyor. Bu kitabın çok taraftan “hastalıklı” ulusal eğitim yapımız için reçete olduğunu söyleyebiliriz. Her şeyden evvel muallimlik/eğitimcilik rolümüzü geliştirebileceğimize dair kendimize inanç veriyor.
Yorum gönder